در سلطه‌ی دیکتاتورها، همه‌ی پدیده‌های پرمخاطب اجتماعی مثل ورزش، موسیقی، سینما، ادبیات، شعر و حتا علوم، بر روی یک تیغه واقع می‌شوند؛ یک‌طرف مردم‌اند، یک‌طرف دیکتاتور.
در این سلطه‌گری‌ها، به‌ناگریز این پدیده‌ها، سیاسی می‌شوند. مگر می‌شود وقتی مو و نوع و رنگ لباس، ارزاق و اقلام حیاتی سیاسی می‌شوند، این پدیده‌های پرمخاطب، سیاسی نشوند؟
محبوبیت ملی، مردمی بودن و ماندگاریِ جهان‌پهلوان تختی در حافظه‌ی تاریخی نسل به نسل ایرانیان، از آن‌رو است که منش و رفتار و گفتار وی، مثلثی را تشکیل داده‌اند که هر ضلع آن و مجموع‌شان علیه استبداد و خودکامه‌گی و فردیت‌گرای قدرت‌پرست است.
